Een reeks in samenwerking met de lezer. Graag daag ik jullie uit samen met mij te schrijven, denken en discussiëren. Deze week is het Luciene die mij aan het denken heeft gezet. Ben jij de volgende? Stuur een bericht via PM, DM of eventueel als reactie onder mijn column.

Luciene op 15-09-2014,
Vanavond hoorde ik op het NOS journaal dat het aantal bootvluchtelingen die sinds afgelopen week op de Middellandse Zee zijn omgekomen of worden vermist, is opgelopen tot meer dan 800.
Ook op Twitter twitterde iemand geschokt deze boodschap.
Ik vraag mij af: zal de wereld over deze 800 net zo geschokt zijn als over de 298?

Het begin is het moeilijkst. Ooit heb ik bij de intro van een digitale schrijfcursus, welke ik eerlijkheidshalve niet heb gevolgd, gelezen dat je gewoon maar moet beginnen. Gewoon de pen over het papier laten gaan, of in mijn geval de vingers over het toetsenbord laten glijden. Later kun je met Tipp-ex alles verwijderen wat je niet op papier wilt hebben. Of in mijn geval de deleteknop het werk laten doen.

Vandaag is voor mij een nieuw begin, het moment dat ik weer ga schrijven na mijn schrijversblok. Verschillende redenen zorgden ervoor dat ik geen normale zin op papier kreeg. Begin dit jaar overkwam mij iets waarvan ik altijd had gedacht dat het mij niet zou gebeuren. Het was meer iets voor de buurvrouw, of voor een verre vrouwelijke kennis. In ieder geval was het iets voor een vruchtbare vrouw. Niet voor mij, aangezien ik in de waan leefde geen kinderen te kunnen krijgen. Toch raakte ik door een godswonder zwanger. Totaal onverwacht en geheel niet passend in het leven dat ik had. Vreemd genoeg bleek ik binnen een paar uur gewend aan het idee en was ik vastbesloten het te laten passen in mijn leven. Komt tijd, komt raad. Ik geloof dat ik één van de gelukkigste vrouwen op aarde was. Tot het moment dat geen raad mij meer bij kon staan. Mijn kleine meisje bleek niet in orde. En voor ik het wist moest ik bevallen, terwijl mijn kleine meisje al was overleden.

De columns van mijn zeer gewaardeerde collega Rick Evers lees ik altijd met intens veel plezier. Vaak moet ik lachen om zijn lieflijke burgerlijke geklaag en mooi omschreven belevenissen. Ik hou ervan. Deze week echter dacht ik even dat hij misschien een kleine klap van de molen had gehad. Of misschien tastte de kou zijn lichamelijke of geestelijke gestel aan, dat kon ook nog. Volgens Rick heeft zijn vrouw in de winter last van een kwaal. In de winter zet zij de verwarming namelijk aan. Hij is van mening dat het in de winter in je huis rond te zestien graden moet zijn. Zij daarentegen heeft het idee opgevat dat het in de winter, net zoals in de zomer, rond de 21 graden in huis moet zijn.

De afgelopen weken staan de media bol van de berichten over Zwarte Piet. Meer dan twee miljoen likes op Facebook voor het behoud van Zwarte Piet. Unesco die het Sinterklaasfeest niet op de lijst wil zetten vanwege Zwarte Piet. De protesterende mensen op het Malieveld die zich tegen een onschuldige vrouw keren omdat ze zwart is. Terwijl ze daar ook staat te protesteren tegen de VN, net als de Zwarte Pietenliefhebbers. Overigens stond zij daar met een veel betere reden als je het mij vraagt: de stille genocide op duizenden Papoea’s.

Ik doe mijn oogjes open, mama is daar. Ze is mooi, ze lijkt wel een engel. Papa is er ook. Wat fijn dat ik bij deze lieve mama terecht ben gekomen. Papa en mama zijn zelfs samen. Soms wanneer je als baby een verassing bent, heb je alleen een mama. Het is zo fijn dat papa en mama samen zijn. Maar papa doet soms een beetje vreemd. Papa doet gemeen tegen mama. Ik merk dat mama bang wordt. Is dat normaal, dat papa’s en mama’s niet lief doen tegen elkaar?