Soms moet je op een bepaald moment eens goed naar je leven kijken en bedenken, wat voor rotzooi heb ik allemaal om mij heen vergaard? Administratie, welke post moet ik nou daadwerkelijk eens open maken en welke kan ik weggooien. Post die onderop de stapel ligt, ligt daar naar alle waarschijnlijkheid al een jaar, dus dat kan weg. Mocht het heel belangrijk zijn, had ik in de tussentijd wel iemand aan de deur gehad met een brief van de koningin, denk ik zo. Een grote lading post is deze week, hups, in de oud-papierbak gekegeld. Scheelt in enen belachelijk veel ruimte in mijn kast, kan ik je melden. De rest van de post heb ik netjes geopend, voor kennisgeving aangenomen en in mappen gestopt. Weet nu precies wie wat van mij wil en wie ik dus vervolgens heel hard ga negeren. Orde in de administratie: check.

Vervolgens moest ik mijn mail maar eens aanpakken. In mijn mailbox heb ik zevenhonderd ongelezen mailtjes, waarvan ik bijna zeker weet dat er niet één daadwerkelijk persoonlijke content bevat. Toch voor de zekerheid maar even snel scannen. De namen van de mensen die voor mij belangrijk zijn type ik in het zoekvenstertje. Een aantal mailtjes komt naar voren en ik kijk er snel door heen. Oeps, misschien was het vriendelijk geweest als ik een half jaar geleden had gereageerd op het één en ander. Ach beter laat dan nooit, we doen het terplekke. Vervolgens mieter ik alle ongelezen mail de prullenbak in. Maar ineens bedenk ik me: shit, wat nu als er mail tussen zat van een bedrijf dat daadwerkelijk iets van mij wilde? Direct komt de geruststellende gedachte: als ze echt wat van me willen, sturen ze wel een mannetje met een brief uit naam der koningin naar me toe. Fijn, ook mijn mail is weer opgeruimd.

Dan heb je Facebook, de plek waar iedereen je vriend is en alles leuk van je vindt, zelfs als er iemand dood is. De meest sociale plek ter wereld zou ik bijna zeggen. Daar ben ik ook klaar mee, we gaan eens even kijken in die lijst wie mag blijven en wie ik wegbonjour. Er zitten mensen in die lijst die ik nog nooit heb ontmoet, nog nooit heb ik ze “face-to-face” gesproken. Grappig idee dat ze dan wel op mijn FACEbook zitten. Weg er mee. Ik ken je niet, jij mij ook niet, geen reden dat je dus met mij meeleeft op een tijdlijn waar ik doe alsof ik heel gelukkig ben met de rest van mijn echte vrienden.

Steeds meer orde en overzicht, wat een heerlijk gevoel. Nepvrienden zijn weg, administratie weggewerkt, bij mijn mail kan ik het bos weer zien, aangezien de bomen zijn gekapt. Na zo’n grote schoonmaak, kan ik niet anders dan tot de conclusie komen, dat ik belachelijk veel onzin om mij heen vergaar. Ik hou vast aan zaken en mensen, waar ik niet wijzer van word of gelukkiger. Ooit vertelde een vriend mij: als het niets toevoegt aan je leven, zorg dat je er van af komt. Hij heeft gelijk, zo ook met mensen. Als iemand niets toevoegt aan je leven, of je zelfs energie kost. Stop er dan mee. Hoe vaak gebeurt het niet dat je liefde geeft, tijd geeft, energie geeft, terwijl daar maar zo weinig voor terug komt. Dan wordt het dus tijd de balans op te maken. Wat levert het mij op als ik hier van wegloop en wat als ik blijf zitten met de situatie zoals hij nu is? Blijkt de balans negatief? Maak er dan een eind aan. Gooi het weg. Ruim het op. Uiteindelijk voelt het bevrijdend, want opgeruimd staat netjes.