Ondanks een lang ziekbed en het opgesloten zijn in zijn lichaam voor drieëntwintig jaar, was zijn dood een verrassing. In mijn ogen zou mijn vader namelijk nooit doodgaan. Ieder gevecht dat hij moest leveren, overwon hij. Bij zijn geboorte zeiden ze al; “Trek hem maar geen kleertjes aan.” Later kreeg hij een heftig auto-ongeluk, op zijn veertigste een herseninfarct wat niemand hoort te overleven. Mijn vader wel, mijn vader overleeft alles. Vanaf het herseninfarct was ieder ziekenhuisbezoek mogelijke de laatste, maar daar dacht hij anders over. Dat bepaalde hij zelf wel! De laatste jaren moesten we gemiddeld drie à vier keer per jaar afscheid van hem nemen in het ziekenhuis. Toch  dacht hij daar  iedere keer anders over, tot een maand geleden. Toen heeft hij het intens grote gevecht moeten opgeven. Een paar minuten voor hij stierf heb ik hem gezegd; “Papa het is goed, je hoeft niet meer.” Zijn hand lag in de mijne en met zijn laatste kracht kneep hij erin. Ik heb hem gekust, vastgehouden en al mijn liefde gegeven. Toen was het over.

Nu heb ik spijt dat ik heb gezegd: “Pap het is goed.” Spijt omdat ik hem niet wil missen, spijt omdat ik eigenlijk zo graag hem mijn eerste kind had willen laten zien, spijt omdat ik zo graag mijn dertigste verjaardag met hem had willen vieren. En nu vooral spijt omdat mijn moeder een vijfendertigjarig jubileum alleen moet vieren. Maar wat had ik moeten doen? Had ik hem moeten zeggen: “Sorry pa, maar ik ben er nog niet klaar voor.”, of: “Pap je mag nog niet gaan, want je bent bijna vijfendertig jaar getrouwd.”?

Voor deze egoïstische redenen had hij dan verder moeten leven in ellende, om ons te plezieren. Terwijl wij eigenlijk ook geen plezier meer beleefden aan zijn leven, hoe hard en grof dit ook klinkt. Met pijn in ons hart keken we naar onze Jadero, omdat hij zo veel pijn en verdriet had. Daarom konden we, nee ik moet spreken voor alleen mijzelf, daarom kon ik tegen hem zeggen; “Pa het is goed.”

Maar dan nu twaalf augustus tweeduizendentwaalf, vandaag zou de dag zijn. Een dag waaruit blijkt dat echte en eeuwige liefde toch bestaat. Misschien verandert de dood van mijn vader dat ook wel helemaal niet. Tenslotte zijn zij echt hun ja-woord nagekomen. Mijn vader en mijn moeder zijn bij elkaar gebleven, ondanks alles. Bij veel echtparen zie je dat de gezonde partner vertrekt na een ernstig ongeluk of na een herseninfarct. Maar zij niet, zij geloofde heilig in haar ja, mijn moeder liet mijn vader niet in de steek. Ondanks alle zorg die het met zich mee bracht, ondanks het feit dat haar leven stil kwam te liggen. Mijn ouders hielden woord, in voor- en tegenspoed! In voorspoed is het zo makkelijk je ja-woord te houden, maar hou het maar eens vol tijdens tegenspoed.

In dit geval zet  het je aan het denken, bestaat eeuwige liefde dan toch? Zo veel scheidingen die je tegenwoordig ziet. Met hetzelfde gemak wordt een tweede handtekening gezet, om de eerste ongedaan te maken. Is er een klein ongemakje in de relatie, geen probleem! Dan gaan we toch uit elkaar?! Zet je handtekening hier maar neer en dan is het ongemakje zo verholpen.

Door al die beelden, geloofde ik eigenlijk niet meer in het huwelijk, in de zogenaamde liefde. Maar hoe meer ik nu naar mijn ouders kijk, hoe meer ik vertrouw in de liefde. Dat echte liefde bestaat en alles overwint. Dat je ondanks je handicap er ook nog voor je partner kunt zijn. Mijn vader bijvoorbeeld, kon niet meer praten, maar hij kon met zijn lichaam laten blijken wat hij er van vond of wat hij voelde. Als mijn moeder het even hoog had zitten, sprak zij dat uit tegen mijn vader. Zijn grote arm sloeg hij dan liefdevol om mijn moeder heen en gaf haar een kus. Dat was alles wat ze nodig had, iemand die haar liet weten dat ze werd begrepen, iemand die aan haar liet blijken dat ze niet alles alleen hoefde te dragen. Liefde en begrip hebben geen woorden nodig, je kunt je lichaam laten spreken.Misschien is dat ook wel waardoor de liefde tussen mijn ouders stand hield; begrip, respect en geen woorden, die vaak meer stukmaken dan je lief is.

Of ik persoonlijk zou kunnen wat mijn ouders hebben gedaan weet ik niet, maar ik weet wel dat het kan, als je sterk genoeg bent. Je kunt vechten voor je geliefde, je kunt vechten voor je relatie. Niet iedere hobbel hoeft te betekenen dat het einde van je relatie in zicht is.

Ode aan mijn vader en moeder, die het huwelijk tot een kunst hebben verheven!