Als ik denk aan de moeder van deze twee jongetjes, de hel waar zij door heen moet gaan. Haar twee mannetjes, haar grote liefdes, verdwenen, weg. En naar alle waarschijnlijkheid ziet ze haar kinderen nooit meer terug. Argeloos gaf ze haar kinderen mee aan de man die hun tegen alles had moeten beschermen. Het vertrouwen die ze blijkbaar nog had in de vader van haar kinderen, onterecht. De kinderen die vertrouwen hadden in hun vader, hij zou ze vast beschermen tegen al het kwaad. Maar alles bleek het tegenovergestelde, deze man nam het meest waardevolle van ze af. Hun laatste momenten zijn ze geraakt in het diepst van hun bestaan en vervolgens is hun het bestaan naar alle waarschijnlijkheid afgepakt. Ik wil niet eens naar het gevoel toe gaan wat deze jongetjes moeten hebben gevoeld, pure doodsangst. Of misschien hadden ze nog alle vertrouwen in hun papa tot het laatste moment  en hebben ze geen notie gehad. Maar wat een hel zal het uiteindelijk geweest zijn voor deze kleine mannetjes.

En dan denk ik aan de vader, wat moet er in zijn hoofd zijn omgegaan dat hij alleen nog tot deze daad over kon gaan? Hoe erg kan de situatie zijn, dat je als oplossing alleen nog de dood ziet? Was het wanhoop, was het gekte? Wat drijft je er naar toe om het leven te nemen, niet alleen van jezelf, maar zelfs van je kinderen? In wat voor opzicht is de dood beter dan het leven, hoe moeilijk ook? Ik kan er niet bij met mijn hoofd, waarom dit de enige uitweg was voor de vader.

Terwijl ik schrijf, hoor ik dat ieder moment een persconferentie op touw gezet kan worden. Het lijkt alsof er weinig twijfel meer is. Maar toch wil ik, net als velen met mij, nog even hoop houden. Want zolang het niet is gezegd, is het niet waar. Maar al snel na de eerste woorden tijdens de persconferentie lijkt de hel waarheid te worden voor de moeder van Ruben en Julian, het laatste sprankje hoop is gedoofd.