Abonneer je nu voor nieuwe blogs en de mogelijkheid tot reageren op deze website!
Ineens was het daar, kanker (4)
Na de bestraling mocht ze een tijdje rusten. Even geen gezeik aan haar lijf. Met de dag zag ik haar sterker en actiever worden. Nu helaas, is ze weer terug bij af.
Vorig weekend hebben we uit voorzorg haar haar gemillimeterd, ze wilde liever niet wachten tot de plukken haar op het kussen zouden liggen of tijdens het borstelen van haar dikke bos in de borstel achter zou blijven. Ik begreep dat wel, dus heb met liefde en veel zorg haar, al wat grijze, maar dikke bos met haar geschoren en geknipt. Ook dit moment verbaasd het me weer hoe sterk ze is. Om mij te sparen, doet zij alsof het niet zo erg is. “Het hoort erbij”, hoor ik haar zeggen, terwijl ik stiekem tranen in mijn ogen krijg. Ik blijf achter haar staan, zodat ze mijn tranen niet ziet en secuur maak ik het werk af. Zodra al haar haartjes dezelfde vier millimeter hebben bereikt, streel ik over het korte koppie. Het voelt heel zacht aan, net zoals haar lieve en zachte karakter, eigenlijk past het heel goed bij haar. Ze vraagt me om een spiegel en ik haal uit de gang een levensgrote spiegel. Ondertussen ben ik al gewend aan het korte koppie, tenslotte zag ik het pluk voor pluk verdwijnen. Zij daarentegen schrikt enorm, zo kort had ze het niet verwacht. Ze dacht dat vier millimeter wel wat langer zou lijken, maar dat bleek dus niet het geval. Het spijt me direct dat ik het gedaan heb en probeer haar op te vrolijken door te zeggen dat het in ieder geval meer is dan wat ze straks heeft. Gelukkig ziet ook zij daar de grap wel van in en moet toch ook lachen. Na een paar keer goed kijken valt het haar ook wel mee, toch doen we, omdat het kan, een hoofddoek om haar hoofd. Gewoon om te kijken of dat wat is. Al snel blijkt de hoofddoek een totale aanfluiting, een paasei had meer uitstraling. De shawl annex hoofddoek wordt dus in de kast gesmeten en de conclusie wordt getrokken dat een pruik de beste optie is.
Een paar dagen later is het dan zo ver, de chemo moet gestart worden. Ze hoopte er nog onderuit te kunnen komen, want zo stelde ze; de bijwerking van chemo is kanker. Ze had het ergens gelezen op internet. Nu lees ik ook veel op internet en doe ik heel veel onderzoek op internet, maar begrijp ook dat een aanzienlijk deel van wat je daar leest pure onzin is. Liever wilde ik dus ook niet dat ze zelf ging kijken op het net, maar kon het haar natuurlijk niet verbieden. Gelukkig werd tijdens het gesprek met de oncoloog al heel snel duidelijk, ze moest aan de chemo. Ze heeft de agressieve soort, dus chemo was niet optioneel, het was pure noodzaak. Begrijp me niet verkeerd, ik gun haar die chemo totaal niet, maar ik zat ook niet op Sylvia Millekamp taferelen te wachten. Heel egoïstisch, maar ik heb alleen haar nog, als zij dit niet overleeft..
Woensdag was het dan zo ver, dachten we. Ze had haar anti-braakmedicatie al ingenomen en wachtte netjes op mij, zodat ik haar naar het ziekenhuis kon brengen. Nog voor we bij elkaar zijn belt ze me op, in tranen vertelt ze me dat het niet doorgaat. Ik begrijp er niets van, maar zeg haar dat ik snel bij haar ben. Tegen de tijd dat ik bij haar aankom zijn haar tranen al weer gedroogd. Blijkbaar hadden ze een fout gemaakt in het ziekenhuis en was de chemo die zij nodig heeft niet aanwezig. De hele nacht had ze wakker gelegen, ze kon niet slapen van de spanning en toen ze er dan eindelijk klaar voor was, werd haar vertelt dat het niet door ging. Het was te veel, het hele gedoe was haar teveel geworden. Alles in haar traject ging al anders dan werd afgesproken, bij de operatie bleek toch een andere chirurg de operatie te doen. De oncoloog, was ook steeds een ander. De uitslag van het onderzoek omtrent de uitzaaiing werd door de chirurg gegeven, naar wat later bleek helemaal niet volgens het protocol was. De kanker-verpleegster begon zelfs tegen mijn moeder te schreeuwen of zij het antwoord niet had ontfutselt van de chirurg. Alles ging anders dan haar werd verteld, hoeveel flexibiliteit verwachtten ze van haar? Ik was des duivels, in staat om dat hele ziekenhuis kort een klein te slaan. Ze zaten te klootviolen met mijn moeder. Mijn moeder, de enige ouder die ik nog heb, mijn heldin! Daar moesten ze voorzichtiger mee omspringen. Ik vroeg me af, hoe zouden al die artsen en verpleegsters het vinden als er zo met hun moeder werd om gegaan?
De volgende dag was haar chemo er wel en kon ze toch behandeld worden. In een sessie van drie uur werden er drie soorten chemo haar lichaam ingepompt. Ze was weer die sterkte vrouw, tenminste die rol probeerde ze neer te zetten. Maar ik merkte aan haar grapjes en haar lachjes, ze wil dit niet, ze is bang voor wat komen gaat. En ik sta er naast, een beetje hulpeloos toe te kijken hoe het gif mijn moeder moet redden. Misschien kan ik haar straks wel helpen, als ze alles uitkotst, door haar haar naar achter te houden, wat er niet meer is.
Reacties