Een paar keer hadden ze contact met elkaar via een datingsite. Zij kwam uit het westen van Nederland en hij uit het zuiden. Privéberichten gingen over en weer, nieuwe foto’s plaatsten ze bij hun profiel om de ander te laten zien hoe leuk of goed ze er uit zagen. Na een tijdje besloten ze dat het tijd was om e-mailadressen uit te wisselen. Allebei wilden ze het rustig aan doen, dus niet gelijk een date. Ettelijke emails stuurden ze elkaar, mooie en lieve berichten, verhalen over hoe hun dag was verlopen. Leuke foto’s van hun belevenissen, welke ze afzonderlijk van elkaar beleefden. Digitaal groeide de affectie voor elkaar en op een dag konden ze er niet meer omheen, ze moesten elkaar ontmoeten. Ze spraken af op een plek welke tussen beide woonplaatsen in lag. Zij was erg gespannen en hij trilde van de zenuwen onderweg naar de afgesproken plek. Eindelijk was het zover, ze zouden elkaar voor het eerst zien en horen.

Ontzettend trots! Ik heb mogen figureren in deze 60 TELLEN van Kuifkrullen. Zoals altijd: kijk, luister, beleef, geniet en deel!

Ze kijkt naar haar sokken, de ene is effen roze en de andere sok is roze met wit gestreept. In gedachten is ze ver weg. Haar blonde krullende haren omlijsten haar ouder geworden gezicht, de onschuldigheid van vroeger is in geen velden of wegen meer te bekennen. Een diepe frons tussen haar dunne lichte wenkbrauwen verraden dat ze over zorgelijke dingen nadenkt. Naast haar heeft ze sigaretten liggen, een rood met wit pakje en daarbovenop ligt een witte aansteker. Nog steeds kijkt ze naar haar sokken, en pakt vanuit een bepaald automatisme het pakje sigaretten op. Het is een pakje met een zachte cover, zoals je die vroeger veel zag. Ze tikt de sigaretten naar de kant waar het gaatje zit en tikt vervolgens met enige kracht tegen de onderkant aan, waardoor  een sigaret iets naar buiten schuift. Ze pakt het met haar tanden uit het pakje en steekt het aan. Al die tijd blijft ze naar haar sokken kijken.

Al jaren zijn Meluleki en Banga beste maten. Door de werkeloosheid in Zimbabwe is het ook voor hen moeilijk aan het werk te komen, maar eerlijkheidshalve proberen ze het ondertussen ook niet meer. Het heeft toch geen zin, als ze wel werken verdienen ze zo weinig dat ze net zo goed niets kunnen doen. En dat doen ze dan ook maar. Hele dagen doen ze samen niets. Ze hangen wat voor de deur van hun huisjes, of ze zitten iets verderop aan de grote straat. Banga is een mooie, strak gespierde donkere man, met een uitermate sterk wit gebit. De vrouwen vinden hem een heerlijke verschijning met zijn mooie grote glimlach. Meluleki ziet er ook niet verkeerd uit, maar is toch iets minder bedeeld dan zijn beste vriend. Omdat ‘echt’ werken niet voor Meluleki en Banga is weggelegd, hebben ze een andere manier gevonden om aan hun geld te komen. Sinds 2009 trekt de toeristische sector in Zimbabwe erg aan en daarin hebben de mannen hun nieuwe werkterrein gevonden. Aangezien het aantrekkelijke mannen zijn, mogen de blanke dames die in Zimbabwe op vakantie gaan graag gebruik maken van Meluleki en Banga’s diensten. Gelukkig zijn beide mannen niet vies van een uurtje de geneugten des levens te beproeven, dus neuken ze er vrij op los. Ieder uurtje waarbij ze hun zwarte stalen ros fier in een blanke gleuf schuiven, verdienen ze toch al gauw hetzelfde bedrag waar een mijnwerker een week voor moet werken.

Alpe d'HuZes en Inspire2live, twee organisaties die volgens mijn gewaardeerde collegae geen knip voor de neus waard zijn. Volgens mijn collega Luc kan er dit over gezegd worden: ‘Intrekken, die automatische-incassomachtigingen! Met hartelijke dank aan Coen van Veenendaal, de oprichter oplichter van Alpe d'HuZes.’ En volgens Driek: ‘Ik onderschrijf die oproep volledig.  Want iedereen wordt bestolen. U wordt bestolen omdat uw gulle gave in de verkeerde zakken verdwijnt en de kankerpatiënt wordt bestolen omdat het geld niet wordt uitgegeven aan onderzoek naar genezing van die verschrikkelijk wrede ziekte.’

Mijn collegae zijn niet de enigen die dit scanderen, bijna de gehele media schreeuwt het na. En aangezien de journalistiek in dezen nogal wat te wensen overlaat, krijgt de burger niet het gehele verhaal te horen. Er wordt niet gesproken over wat er precies gebeurt met de gelden. Er wordt alleen gesproken over wat er zogenaamd aan de strijkstok is blijven hangen. Grondig onderzoek is hier niet gepleegd. Verschillende stichtingen hebben verschillende motto’s en doelen als het gaat om de strijd tegen kanker. De een doet onderzoek, de ander wil de juiste onderzoekers en wetenschappers bij elkaar brengen om efficiënter te kunnen werken. De een strijdt tegen alle soorten kanker, de ander alleen tegen kinderkanker.