Vreemd genoeg, terwijl ik eigenlijk nooit enig iets met het koningshuis heb gehad, zit ik nu toch heel aandachtig naar de televisie te loeren. Bij een compilatie met stukjes over de koningin tijdens rampen, word ik zelfs even emotioneel.

Nu kan dat natuurlijk komen omdat ik overmand word door rammelende eierstokken, deze periodes heb ik soms. Over het algemeen ben ik niet van de vrouwelijke emoties, huilen en dat soort nonsens, laten we dat even voorop stellen. Maar sinds ik de dertig onlangs gepasseerd ben, heb ik last van dat soort gekke vrouwelijke onzin. Bij schattige baby’s word ik emotioneel en volgens mij hoor ik dan ook een ratelend geluid vanuit mijn onderbuik komen. Duidelijk dus, ik ben zo’n trieste kinderloze dertiger geworden die ook zo nodig een gezin wil. Begrijp me niet verkeerd, dat is niet iets wat mij totaal overmand en op dagelijkse basis de boventoon voert hoor, dat dan weer niet. Maar soms, steekt het de kop op.. en volgens mij heb ik daar vandaag last van.

Wellicht ben ik daarom een soort van geraakt door de spanning rondom het mogelijke aftreden van de koningin.

Mijn huishomo is nog steeds in alle staten en kakelt maar door over de koningin, volgens mij heeft hij niet door dat ik hier een blog aan het schrijven ben. Hij blijft maar roepen dat wij er bij moeten zijn als Willem gekroond gaat worden. Ik knik hem toe en maak bemoedigende geluiden als: hmmhmm, ja schat, gaan we doen, tuurlijk we regelen een hotel, hmmhmm.

Stiekem moet ik toegeven, door zijn enthousiasme en mijn emotionele bui van vandaag, raak ik zelf ook best een beetje enthousiast en gespannen.