-

Ranzige woorden om te scoren

Kut, het vlees geworden Walhalla voor de man. Een vrouwelijk stukje rosbief, wat de smaak heeft gekregen van vis in verre staat van ontbinding. Maar wat menig mannenhart sneller laat kloppen.

Naakte piemel, ook wel naakte lul, blote pik, falus, jongeheer, knaap, knoert, penis, pik, slurf of plasser genoemd. Helaas niet het vleesgeworden Walhalla van de vrouw, bemerkte ik onlangs via de site van Einsteinbarbie. Wat mij nog steeds achter mijn oren doet krabben, aangezien het voor mij wel een vleesgeworden Walhalla is. Niets mooier dan de staande ovatie van een man. (tenzij je naar gênante lijven op RTL4 kijkt, vraag maar aan Lee Lovable)

Ineens was het daar, kanker (4)

Na de bestraling mocht ze een tijdje rusten. Even geen gezeik aan haar lijf. Met de dag zag ik haar sterker en actiever worden. Nu helaas, is ze weer terug bij af.

Vorig weekend hebben we uit voorzorg haar haar gemillimeterd, ze wilde liever niet wachten tot de plukken haar op het kussen zouden liggen of tijdens het borstelen van haar dikke bos in de borstel achter zou blijven. Ik begreep dat wel, dus heb met liefde en veel zorg haar, al wat grijze, maar dikke bos met haar geschoren en geknipt. Ook dit moment verbaasd het me weer hoe sterk ze is. Om mij te sparen, doet zij alsof het niet zo erg is. “Het hoort erbij”, hoor ik haar zeggen, terwijl ik stiekem tranen in mijn ogen krijg. Ik blijf achter haar staan, zodat ze mijn tranen niet ziet en secuur maak ik het werk af. Zodra al haar haartjes dezelfde vier millimeter hebben bereikt, streel ik over het korte koppie. Het voelt heel zacht aan, net zoals haar lieve en zachte karakter, eigenlijk past het heel goed bij haar. Ze vraagt me om een spiegel en ik haal uit de gang een levensgrote spiegel. Ondertussen ben ik al gewend aan het korte koppie, tenslotte zag ik het pluk voor pluk verdwijnen. Zij daarentegen schrikt enorm, zo kort had ze het niet verwacht. Ze dacht dat vier millimeter wel wat langer zou lijken, maar dat bleek dus niet het geval. Het spijt me direct dat ik het gedaan heb en probeer haar op te vrolijken door te zeggen dat het in ieder geval meer is dan wat ze straks heeft. Gelukkig ziet ook zij daar de grap wel van in en moet toch ook lachen. Na een paar keer goed kijken valt het haar ook wel mee, toch doen we, omdat het kan, een hoofddoek om haar hoofd. Gewoon om te kijken of dat wat is. Al snel blijkt de hoofddoek een totale aanfluiting, een paasei had meer uitstraling. De shawl annex hoofddoek wordt dus in de kast gesmeten en de conclusie wordt getrokken dat een pruik de beste optie is.

Ineens was het daar, kanker (3)

We rijden iedere ochtend naar het ziekenhuis. Zij houdt mijn koffie vast en ik rij als een malle. Bijna iedere nacht slaap ik bij haar, omdat mijn wekker en ik een relatie hebben waarbij we langs elkaar heen leven. Eigenlijk verslaap ik me dus altijd. Daarom slaap ik bij haar, dan kan zij mij wakker maken. En toch, hebben we iedere ochtend weer haast. Geen idee hoe dat komt.
Iedere ochtend hetzelfde ritueel. Wakker worden, snel douchen, kleding bij elkaar schrapen, koffie zetten, peuk opsteken, auto inspringen. “shit, vergeten deur op slot te doen.” Auto weer uit, deur op slot, auto weer in en vol gas de straat uit. Ongeveer veertig minuten, één kop koffie en één sigaret later rij ik samen met mijn heldin het parkeerterrein van het AMC op. Snel naar binnen rennen, melden bij de receptie, door de gangen naar de juiste wachtkamer, waar we vervolgens mogen wachten. Waarom al die haast, ik vraag het me iedere keer weer af.

Commercie bepaalt de ernst van kanker

Het lijkt alsof borstkanker erg hot en happening is tegenwoordig. Pink Ribbon heeft erg haar best gedaan om borstkanker op de kaart te krijgen. Natuurlijk heeft het boek en de film, komt een vrouw bij de dokter, daar ook goed aan mee geholpen. Dat heeft er voor gezorgd dat er veel geld is voor onderzoek en hulp voor vrouwen die borstkanker krijgen. Op zich is dat geweldig, door het geld dat ingezameld is, kan mijn heldin straks bijvoorbeeld een ‘gratis’ workshop krijgen hoe ze haar gezicht kan opmaken als al het haar er af is gevallen door de chemo. Er zijn allerlei “voordelen” aan deze vorm van kanker.

Het klinkt wellicht wat vreemd dat ik bovenstaande durf te beweren, het is alleen wat minder vreemd als je je bedenkt, dat de dames met bijvoorbeeld baarmoederhalskanker die aandacht niet krijgen. Vrouwen met botkanker, zelfde verhaal. Zij krijgen niet vanuit Pink Ribbon die steun of een make-up workshop voor na de chemo.

De huidverpleegster die mijn heldin en ik onlangs spraken tijdens het spreekuur na de bestraling zei dan ook nadrukkelijk, geniet van de voordeeltjes die je krijgt bij deze kanker. En dat stak me. Ze heeft gelijk, echt waar, het is al erg genoeg dat je kanker hebt, dus dan zijn ‘luxe’ extraatjes niet verkeerd. Maar hoe zit het dan met die dame die naast me zat in de wachtkamer, die longkanker heeft of die andere bij wie haar baarmoeder vol kanker zit?

Het is net of een goed marketingplan bepaald welke ziekte overwonnen mag worden en welke niet.

Ineens was het daar, kanker (2)

Nog maar eens ging ik naar buiten om een sigaret op te steken. Wachten kan zo lang duren. Dan krijg ik een telefoontje, ze is wakker en ik mag naar haar toe. Nog net zonder te struikelen ren ik naar de lift en begin als een bezetene op het knopje te drukken. Belachelijk eigenlijk, het is niet alsof de lift nu ineens sneller naar mij toe komt. Eindelijk is de lift er en ik stap er snel in. Erg egoïstisch wil ik niet wachten op anderen, dus druk ik op het knopje waardoor de liftdeuren dichtgaan. Net voor de deuren sluiten zie ik nog iemand naar de lift rennen, maar ik kom niet in beweging om de lift te stoppen voor vertrek.

Als snel loop ik de afdeling op waar ik moet zijn. Ze ligt op een kamer met een bejaarde huilende oma, een kreunende kotsende dame en een snurkende man van gepensioneerde leeftijd. Het stinkt op de afdeling waar ze ligt, bah. Het is een mix van diarree en zure vloeibare pizza. De oma huilt tranen met tuiten en maakt hoge geluidjes, terwijl de dame in het bed naast mijn heldin een exorsist-achtige move uitvoert. Maar ik heb alleen oog voor mijn heldin, van een afstandje kijk ik naar haar. Ze lijkt zo klein in dat grote bed. Dan loop ik op haar af. Eigenlijk durf ik haar niet aan te raken, bang dat ik haar pijn zal doen. Het is alsof ze weet wat ik denk en ze steekt haar armen uit, ik knuffel haar voorzichtig. Ze heeft een grote rode vlek die vanuit haar nek doorloopt tot ergens onder het operatiejasje. Ik schrik er een beetje van, wat de neuk hebben ze gedaan met haar? Ze zouden alleen haar tiet halveren! Voorzichtig raak ik het aan en vraag wat er is gebeurd, ze glimlacht een beetje en zegt dat ik een sufferd ben. Dat is blijkbaar de jodium die ze over je uitsmeren voor een operatie. Jeetje weet ik veel, dacht dat jodium bruin was, dit was rood-paarsachtig. Misschien ben ik wel veel te overbezorgd ook.

Ineens was het daar, kanker

Mijn tas leg ik op de counter en mijn telefoon ernaast, “Graag een cappuccino en hebben jullie al saucijzenbroodjes?” De pafferige, maar vriendelijke dame beaamt dat er al saucijzenbroodjes zijn en vraagt of ik cacao op mijn cappuccino wil. Ja dat wil ik wel. Ze vraagt naar het model van mijn telefoon, volgens mij wil ze een beleefdheidsgesprekje met me voeren, maar ik luister niet en knik alleen. Mijn gedachten zijn totaal ergens anders.

Drie weken geleden leek alles nog goed te komen, we pakten ons leven weer op na een verschrikkelijk moeilijk jaar. Onze held was er niet meer, een intens gemis. Maar zoals met alles, moet je doorgaan, dat deden wij dus ook. Voor haar, mijn heldin, was het misschien nog wel het moeilijkst.

Weet je dat ik eigenlijk helemaal niet van saucijs hou? Ik bestel het broodje wel, maar ik eet alleen de bladerdeeg om het worstje heen op. Het vieze en kleffe worstje laat ik onberoerd op het schoteltje liggen. Ik kijk er nog eens na en bedenk met dat de vorm van dat rare worstje de smaak eigenlijk al verraad, bah. Het worstje lijkt terug te kijken en het irriteert me mateloos, snel pak ik mijn servetje en leg het eroverheen. Meer ongemakken dan ik nu heb, kan ik er niet bij hebben.

Beatrix en rammelende eierstokken

Ben je druk met je website bezig, wil je vanavond heel stoer je webshop gaan onthullen… Komt het nieuws binnen dat vanavond de koningin haar aftreden gaat aankondigen. Gaat mijn momentje zo effe in rook op!

Mijn huishomo is een giga koningshuis fan, hoe anders kun je ook verwachten van een homo. Hij is in alle staten en loopt door de woonkamer als een kip zonder kop. Met hoge verwachtingsvolle stem, vertelt hij alle feitjes en weetjes die hij kent over het koningshuis. De televisie moet natuurlijk direct op een van de publieke zenders, want ze zullen nu al wel een en ander uitzenden. En ja hoor.. al vanaf vijf uur is de NOS al bezig met een programma rondom de koningin.